The Interview (2014)

Го гледав The Interview. Не беше толку до хајпот, колку што звучеше како океј избор за мамурен викенд. Сега ми е јасно дека комотно можев да си ја закопам главата во жолт снег и да се осеќам посвежо. Ако погледнам назад, од Superbad навака, филмовите во кои е инволвирана оваа екипа стануваат подосадни и неинвентивни со секој нареден. Некој исклучок е можеби This Is The End. И, тоа најмногу поради Дени МекБрајд.

Зад целата контроверзност околу The Interview, се крие само просечен филм кој повеќе се обидува да се потпре на физички хумор и Северно Корејската хистерија која не верувам дека сè уште толку актуелна како во периодот кога на некој му дошла идејата за ова. Не очекував политичка сатира или Inglourious Basterds на комедијата, ама барем мислев дека ќе се насмеам повеќе од пет пати.

Приказната, во кратки грајферски црти, со гласот на Игор Мурговски, е отприлика следната. Џејмс Франко и Сет Роген имаат популарно ток-шоу што се занимава со познати личности, шунд и "скандалозниот" аспект на целиот тој циркус. Но нели, дека Ким Јонг Ун е фан на американската поп-култура, изразува желба и тој лично да биде интервјуиран од приглупиот самобендисан водител Џејмс Франко. Екипата заминува во Северна Кореја со таа цел, но и уште една тајна мисија доделена од ЦИА, да го елеминира Вечниот Лидер.

Џејмс Франко и Сет Роген обично функционираат одлично заедно, дури и кога материјалот со кој работат е просечен. Овде си имаат работа со катастрофално напишани ликови и сценарио, што дури и се осеќа кога потфрлаат со глумата. Дури ни седумнаесетгодишни безгрижни стонери не би можеле да си пројдат пристојно со The Interview. Целото дејствие е предвидливо од самиот почеток, форите се глупави и речиси сите ситуации се клишеа освен во моментот кога се обидувале да исфорсираат нешто оргинално. The Interview воопшто не навредува никој во Северна Кореја. Најмногу навредена треба да е публиката на која ѝ е сервирано ова срање. Дури и The Dictator, што не го ни догледав до крај, не беше волку лош.

Случајно или не, филмот си го доби маркетингот од соништата и некако успеа да го потроши и моето време. Нека овој пост биде предупредувачки истрел за секој оној што ќе помисли да го симне. Еј, и да! Филмот отвара со Еминем интервју, во кое кажува дека е геј и се чуди како јавноста не сконтала до сега. Зошто сум ептен Стен овие неколку недели, тоа би можел да го посочам како светла точка. Не е ништо посебно, него чисто дека господинот Метерс пробува пак да глуми и тоа е некако смешно само по себе.