December 20, 2017

Дали уште веруваш?

Мислев дека Рики Морти ја има најлошата публика додека не ги поминав последниве два месеци на /r/eminem. Можеби не си вметнуваат кисели краставици во анусот во нихилистички занес, ама нивото на нездрава опсесија и мемефицирања спаѓа во слична клиничка категорија. Дента кога стана очигледно дека кампањата за "лекот" Revival што третира atrox rithimus е вирален маркетинг за нов Еминем албум, секојдневно се затекнував на тој сабредит. Колку и да беше забавно расплетувањето на "доказите", сретнав уште една одвратна збирштина фанови. Секогаш кога ќе осетев дека ги гушам луѓето околу мене со зборење за Revival, одев таму да се утешам дека има и полошо.

На истото место се прелажав неколку пати за датумот на излегување на самиот албум, зошто пред да се утврди 15-ти декември за официјален датум, вадеа некои други, базирани на "траги" оставани низ скриените реклами. Кендрик така без голема најава пролетоска го објави DAMN, па некако глупавите теории од подрумските редитори имаа логика. Кога веќе кампањата беше во полн ек, се појави првиот сингл, "Walk on Water" со Бијонсе, интроспективна балада за средовечна криза, без бит. Види, јас сум отворено лажен рапер. Секогаш го поминувам тој тест кога ќе кажам дека It Was Written ми звучи подобро од Illmatic.


Сепак, колку и да сум свесен за комерцијалното присуство во творештвото на Еминем, пак мислев дека има некои граници кои не би ги поминал. Или барем не би ги поминал пак. Статусот на еден од најдобрите на сите времиња си го одбрани со MMLP2, има пари да ги купи сите црнци рапери сосе златни ланци, дали навистина му треба Бијонсе за да продаде или да биде релевантен кога и самиот е бренд одамна? 

Но, океј, си реков. Веројатно "Walk on Water" е само вовед. И, онака во текстот кенка како очекувањата за него се преголеми, како се плаши дека ќе разочара, дека фановите денес му се смеат, па мислев дека со тоа само дополнително ги спушта за да распали ќефски онака, како на The Eminem Show. Нели веќе не е млад, кажа речиси сè што има да каже, го посра Трамп скоро, сигурно на Revival ќе се занимава со теми што можеби повеќе му одговараат на искуството и возраста? И, секако со рап. Зашто беше прилично самоуверен кога тврдеше дека е "Рап бог", од каде оваа несигурност сега?

Датумот за Revival беше официјално најавен со листа од 19 нови песни. Ги читам имињата на соработките. Ед Ширан, Пинк, Алиша Киз, некој рапер што никој не го знае и уште неколку поп имиња за кои исто не сум сигурен дека се воопшто важни за некого. Го нема Дре, нема песна со Ројс, со Јела, D12 уште помалку, Slaughterhouse исто така... И, ова се само имиња што му се блиски соработници последниве години. Дури и јас бев од тие намагарчените што очекуваа со Кендрик да спукаат некоја сериозна тема. Или со било кој од денешниве актуелни рап гиганти. Ништо од тоа.

Тука некаде дополнително ми се размрда довербата, но и покрај невообичаениот избор на гости, превртеното американско знаеме на омотот некако ми ја одржуваше надежта дека ќе слушам накурчен албум, па макар и Eд Ширан да го завива референот на песна во која Шејди ја дига на клоци администрацијата на Трамп. Пресреќен што го имам албумот два дена пред официјално да излезе, конечно дојде моментот кога ќе дознаам колку и дали се исплатеше четиригодишното чекање.

"Walk on Water" е сепак интро кое се прелева во "Believe". "Believe" има бавен, замрачен, малку траперски бит, некарактеристичен за Еминем. Темата е сосема спротивна од онаа во "Walk on Water". Настапува смело и сигурно, елиминирајќи го секој сомнеж во себе, додека прави да се осеќаш виновно со прашањето од рефренот - дали и ти сè уште веруваш во неговите зборови? Свесен дека можеби бил единствената утеха во некои моменти за некого, во пет минути успева да те потсети зошто воопшто некогаш допрел до тебе. Во случај да си подзаборавил, се разбира.

Иако "Belive" нуди сигурност дека можеби на Revival ќе го чуеш тоа за кое си дојден, албумот понатаму се разводенува со досаден поп звук и мрзливо склопени матрици. Не ми е јасно зошто. Од Recovery навака имал и други поп соработки, ама никогаш вака некреативни и иритирачки. Што кур бара Алиша Киз да пее рефрен на политички набиена тема? Ако веќе си тргнал против Трамп, обиди се да звучиш како на "We As Americans", "White America" или "Mosh" наместо како љубовна песна од Бебе Реџа. Чија одлука било ова? На Пол Росенберг? Џими Ајвин? Каде е Дре на албумов? Го викна ли некој докторот? Или можеби Еминем стварно го изгуби умот откако ја фрли дрогата во ќенеф.

Изненадувачки, "River" со Ед Ширан не е воопшто лоша. Да, очекував да е таков нежен поп што ќе ја покрие и таа група од пазарот и ќе беше сосема доволно да е единствена со таков концепт, ама Revival страда од повеќе такви. Како пет пати да пробал да ја напише новата "Love The Way You Lie". "Need Me" со Пинк е веројатно најлошата песна од Еминем до денес. Ја прави "Ass Like That" да звучи како "Lose Yourself". Аранжманот е едноставно лош по секој основ, не е ни генеричко поп хитче какво што очекував дека ќе биде.

На минатиот албум ја имаше "Headlights" каде што се извини на мајка му, и тоа е сосема океј. Луѓе созреваат, се менуваат и некогаш неславните постапки од минатото заслужуваат вакво третман, особено ако претходно такви драми се одвивале пред цела јавност. На Revival со "Bad Husband" испраќа слична порака и до Ким, очигледно неговата вечна непроболена љубов која исто како и мајка му, беше долгогодишна мета за неговите морничаво навредливи стихови.

Revival го затвораат две споени песни кои се исто така исполнети со каење и извинување, овој пат насочени кон ќерка му Хејли. Се навраќа на најраните почетоци на кариерата, на предозирањето пред Relapse и зборува за каков би бил животот на неговите најблиски без него. Кога веќе не можам да го добијам нестабилниот Слим Шејди, се задоволувам и со ваков искрено емотивен Маршал. Затоа и сум запрепастен од пропуштениот потенцијал на Revival. Стариот уште може, ама некој тука решил да се заебава. Жално е ако идејата било да се задоволи ама баш секоја публика. Успешен беше и кога не се трудеше секаде да притрча.

Продукцијата и изборот на битови е катастрофа, барем на поголемиот дел од албумот. Рик Рубин дефинитвно треба да излезе од студиото на Еминем и да оди да продуцира нешто друго, а за Алекс Да Кид можеби е дојдено времето да се проба во некоја друга бранша. Ете, Дре го нема освен како извршен продуцент и веќе се помирив со тоа, ама како може покрај толку квалитетни битмејкери да имаш две-три ствари кои се семплови на познати песни како "Zombie" и "I Love Rock'n'Roll"? Како да сум влетал во Балет и некој невешто да микса досадно рокче со Еминем акапели. Што му фали на Фредрек како продуцент? Единствената негова ствар тука, "Framed", е баш она што најдобро функционира (заедно со "Believe"), макар и што звучи како да е излезена од Relapse.

Види, разбирам дека секој музичар треба да има прогрес и да експериментира со звукот. Меѓутоа, претераното шашаво експериментирање е најголемата маана на Revival. Не само од музички, туку и од тематски аспект. Насекаде е, на сите страни. До сега сите претходни албуми му имале кохерентна целина и покрај ситните отстапувања. Овде не сум сигурен што се обидува да направи. Дали е самоанализа на човек што наскоро ќе наполни 50 години? Можеби е компилација на евтини љубовни графити? Сигурно не е политички албум, со што изгуби супер прилика да застане зад и биде гласот и на оваа генерација. Revival нема никаков идентитет, најмалку како рап издание.

Доколку ова е навистина последниот албум, што и не би било логично зошто се вика Revival нели, ова не е начинот да си одиш. Ама, срамота е од пеесетина снимени песни овие деветнаесет да биле најдобриот избор. Најтажно е што уште може да рапува и да пишува, и покрај тоа што треска некоја аматерска фора повремено. Да, некогаш флоуто му е испрекинато како Сири, меѓутоа пак не е полошо од очајниот избор на битови. Не сме на /r/eminem за да се убедуваме дека ова му е најдоброто нешто во кариерата и да му го јаваме курот само зашто е Еминем. Aлбумот е лош, досаден и исцрпувачки. Од тие деветнаесет едвај девет се подносливи за слушање, другите ги премотувам од срам. Некои веќе ги избришав од плејлистата.

November 24, 2017

Единаесет години Crapwerk

До тука успеале да стигнат работите. Единаесет години Crapwerk. За ланскиот јубилеј ги испукав сите огномети, конфети и мелодрами, па ете сега не ми остана ништо освен симболична збирка од единаесет постови од овогодинешната скромна реколта, како и една слика од Славој Жижек.

November 22, 2017

Првата сезона на The Punisher

Втората сезона на Daredevil успеа совршено да го пренесе Панишер како ниту една друга "жива" адаптација до денес. Конечно некој асално го сконта ликот и понуди немилосрден Френк Кесл, кој за разлика од неговите суперхеројски колеги, нема специјални дарби или неограничено богатство со кои се обидува да го направи светот подобар, туку мотивиран од одмазда, е само непресметлива машина за убивање што ќе те задави со сопствените црева. Френк толку бучно се распука во Daredevil, па не помина многу време пред да си добие сопствена серија.

Осигурани од квалитетот на воведот, моите очекувања од самостојната The Punisher серија беа толку големи што ми го пробушија покривот. Ја спукав рафално во еден ден. Иако првиот впечаток ми беше најпозитивен на свет, сега кога малку спадна чадот ќе земам длабок здив и ќе си признаам дека сум малку разочаран од тоа што го добив. Да, еве го пак Бобо кенка за Марвеливе, ама и не баш, не е ова таков случај. Серијата има квалитет, не е срање. Само што не е ни баш она што сакав да го добијам од тринаесет епизоди.


Јасно ми е дека Френк Кесл е сериозно истрауматизиран воен ветеран. Од таму и ги носи методологиите со кои ја спроведува одмаздата за убиеното семејство. Веројатно негде таму го има истресено и моралниот компас. Разбирам дека пост-трауматскиот стрес и третманот кој ветераните го добиваат откако ќе им завршат мисиите се скокотливи теми и можат да функцинираат добро во склоп на серија како The Punisher, меѓутоа кога стануваат доминатни во однос на тоа што сакав да го гледам, не ми причинуваат некоја особено голема забава.

Сакав да ми мириса на барут од телевизор. Сакав пак да го видам Кесл како прави Џон Вик да изгледа како цртан филм. Наместо тоа, добив конспиративна трилерска приказна со повремени излети во досадна семејна драма. Ја почитувам идејата да му се дадат повеќе слоеви на ликот и да сочуствуваме со неговата трагедија, но зошто толку голем фокус на тоа? Повеќе истрели слушав од маало додека гледав отколку што Френк отиде да истури пекол врз некого.

Моментите во кои е целосно оддаден на делувањето како Панишер, се секако перфектни, меѓутоа недоволни за да воспостават баланс кој би оправдал толку епизоди. Некои работи за жал, се толку развлечени што изгледаат како да се присутни само за да пополнат простор. Доколку во исто време се обидува да биде продолжение и приквел, не функционира најдобро. Можеби и самата приказна овде немаше потенцијал за да се потпре сама на себе. Пак можеше да се позанимава со периодот на Кесл по настаните во Daredevil и заокружувањето на "главната" одмазда, ама да најде и поинвентивен начин за да го врати од моменталната дремка.

Се надевам на подобра втора сезона зашто оваа не успеа да го задоволи мојот фетиш за фиктивно екранизирано насилие. Далеку од лошо, меѓутоа сакав малку поекстремен третман. Бернтал е убедливо најдобриот избор за Панишер до сега и ќе биде стварно штета ако продолжат да го инволвираат во досадни ситуации.

Види такоѓе:

November 18, 2017

Justice League и пластичниот Холивуд

Минатата година Rogue One ми ја одржа последна лекција за холивудските блокбастери. За тоа како вештачки да создадеш допадлив филм за широка публика, изземајќи креативен инпут и визија на еден човек, заменувајќи ги со производ базиран на резултатите од темелно истражување на пазарот и предлозите на извршната власт на студиото. Ништо ново, ама беше првиот пат кога приметив дека сум презаситен од таков вид манипулации. Некогаш функционираше, ама сега сме веќе длабоко зацапани во филмскиот еквивалент на четвртиот депресивен албум на Лана Дел Реј. 

Види, и пластично цвеќе понекогаш знае да изгледа убаво, само што нема никаков мирис кога ќе му се доближиш. А, сите овие шарени примероци во градината одамна почнаа да се разградуваат, без оглед на материјалот. Во случајот на Justice League, можеш многу лесно да го видиш и процесот на создавање. Ги гледаш разбушавените конци, го осеќаш целиот обид на студиото како да протне производ што ќе личи на тие од успешното Marvel дуќанче карши. Поразително е и во мултимилионски филм кога ќе видиш колку очигледно му е компјутерски острануван негуваниот густ брк на Хенри Кавил зошто не сакал да го избричи поради снимање друг филм. 


Можеби и тоа е еден од проблемите. Информациите за продуцирањето на овие филмови ни се толку достапни и фрлани во фаца, што додека стигнат во кино веќе знаеме премногу. Знаеме за кенкањето на колебливиот Бен Афлек, за приватниот живот на режисерите и како тоа влијаело при создавањето на филмот, за ветувањата на студиото дека ќе испорача производ каков што сакале фановите со снимање на дополнителни сцени... Секако, можеш да изолираш, ама некако упорно наоѓаат начин да стигнат до тебе и да те инволвираат во процес кој би требало да се одвива зад завесата.

Marvel пред неколку години ја најдоа совршената формула за забавен блокбастер, отпочнувајќи суперхеројски тренд кој сигурен сум дека веќе ги живее последните денови. DC скокнаа малку подоцна, но со поинаков пристап кој не успеа да ја задоволи "разгалената" публика. Кога видоа дека не функционира, почнаа да се обидуваат да го емулираат стилот на конкуренцијата. Wonder Woman беше блиску до она што денес пазарот го очекува и тоа што осигура доверба кај повеќето дека можеби ќе им успее и со Justice League

Batman v Superman: Dawn of Justice мене ми беше океј, колку и да е непопуларно мислењето. Тогаш не се трудеа да ги копираат Marvel, па сите проблеми што ги има филмот се изолирани од таа трка. Suicide Squad ако воопшто може да се смета за филм, ги покажа првите знаци на испаниченото студио. Се плашев дека Justice League ќе е повеќе како овој вториот, зашто повторно се обидуваат да склопат приказна со ликови кои публиката едвај ги познава. За среќа не е толку лош, но сепак еден од главните предизвици за филмот e да најави неколку нови ликови и да ги здружи со постоечките против заеднички непријател. 


Времето од три часа некако се скрати на два, па нормално загриженоста дека филмот ќе биде кнап со време за да ги постигне сите овие ствари, ми беше присутна. Секако, тие што читаат стрипови знаат кои се Флеш, Аквамен и Робокап, но што е со пошироката публика која првпат слуша за Виктор Стоун или површно го познава од општа култура? Пет минути вовед не се доволни за да се поврзеш со ликот, а камоли да те убеди дека ваков тим има обединета динамика. Исфорсирано до крајност, со уфрлање на различен нов лик во наративот баш тогаш кога останатите се наоѓаат во некаква животна опасност. 

Никогаш не ја осетив хемијата помеѓу нив. Филмот се обидува да те излаже дека сите овие странци се познаваат меѓусебно и дека може да победат дводимензионален невозбудлив негативец, со мотиви сто пати претходно видено во ваков тип на приказна. Marvel таа доверба ја градеше со повеќе филмови пред да ги смести сите во The Avengers. Целата интеракција меѓу нив е во трејлерот. Да си помислиш дека прво го напишале трејлерот, па оттаму го гранеле цел филм. Дури и хуморот што е во трејлерот и функционира како таков, овде кога ќе го ставиш во контекст, исто така често делува присилен и вештачки.

Некомплетниот развој на ликовите и нивната улога во филмот го прави Justice League да изгледа како уште еден вовед во нешто поголемо. Нешто како што тогаш изгледаше Dawn of Justice. Не можам да прифатам филм што повторно изгледа како интро. Ликовите се толку добри што е срамота милиони и милиони долари да не можат соодветно да им го исполнат потенцијалот на големо платно. За да биде уште полошо, волку скап филм има очајни ефекти. Преполн е со кадри каде што еден од актерите е во фокус, а приметуваш како се двои од заматена позадина залепена на зелено платно. Последното нешто што го очекував од Justice League е да изгледа аматерски како фан-филм.


Бен Афлек, на кого толку му се кењав кога го најавија, продолжува да биде најдоброто нешто во франшизава. Некако успеваат да го погодат неговиот Бетмен, Брус Вејн, па и Готам. Можеби ликот не добива нови нивоа на длабочина овојпат, меѓутоа визуелно и со кореографијата на движењата, е баш онаков Бетмен каков што сакам да видам на филм. Упорно гледаме само делчиња од истиот, а сигурен сум дека тој потег со Бетмен, ако го изиграа на време, ќе создадеше многу подобри услови за развој на што и да сакаа да постигнат. Штета што можеби ни јас ни Афлек нема да сме тука за самостојниот Бетмен филм во истиов кинематографски универзум. 

Мислам дека овојпат е готово меѓу мене и овие филмови. Rogue One ефектот, од тогаш немам пипнато Star Wars ни со стап од далеку. Не ми е ова веќе замислата за двочасовна забава. Изморен сум. Ќе го искористам потрошувачкото право да не им дадам да ми брцнат во новчаник или да ме избричат со брендираните Justice League производи за нега и убавина, како и опцијата да не создавам галама околу нив. Нема да помогне да не се штанцаат уште неколку години дур трае трендов, ама барем нема да се осеќам како магаре и овозможувач.

November 14, 2017

Ќе се врати ли Discovery од таму каде што не бил ниту еден Star Trek претходно?

Со деветтата епизода, Star Trek: Discovery се закотвува во следните два месеци, па нема подобро време од сега за да се почне со консолидирање на впечатоците од првиот дел од сезоната. И, покрај шашавиот почеток и неисполнетото ветување за "Star Trek каков што го знам и сакам", секоја недела си делкав епизода по епизода. Како што течеше серијата така и мојата перспектива се прилагодуваше на насоката во која Discovery одлучи да спичи со егзотичниот погон на спори. Ако ме прашаш каква беше вожњата, нема да знам прецизно да одговорам. Некогаш си ставав Емесан К во газот, некогаш не сакав да си одам од таму каде што ме донесе. 

Мислам дека не сакам да го прифатам фактот дека серијата ми срасна за срце, иако во повеќе наврати ми направи да се осеќам како на распит во Клингонска ќелија. Да, никој не побара приказна со воен конфликт кој претежно мирољубивото Star Trek истражување на вселената го претвора во стресен кошмар, но додека барав што овде останало од Џин Роденбери, приметив дека сум веќе закачен. 

Да си подадеме и ние рака со Star Trek: Discovery
 
Секако дека се смеев на "Вулканските логички екстремисти", ама затоа па се радував како мало дете на епизодите со Мад. Не само што Реин Вилсон е одличен во улогата, туку и ликот е супер адаптиран да оди во прилог на целиот затемнет, валкан амбиент. Оргиналниот Мад можеби функционира како комичен лик во околината на Кирк и Спок, меѓутоа овде е успешно трансформиран во допадлив психопат. Харизмата на Вилсон прави дури и да навиваш за него. Веројатно тие две епизоди ми се омилените до сега. 

Третата во која видов малку Star Trek е онаа кога посетуваат друга планета. Серијата толку не може да крене глава од војната со Клингонците што нема епизоди со мисии на други планети каде што би откривале "нов живот и нови цивилизации", па можеби жеден за такви, си ја сркнав без проблем, иако повторно причината за слетувањето беше ебениот конфликт. Крајно забавна епизода која не само што не се занимава со антропоморфна форма на живот, туку беше и фино визуелно освежување зошто оќорев од неосветлените ентериери на тие два единствени бродови што Discovery ги шалта низ сцените. Се надевам дека вториот дел од сезоната ќе донесе повеќе вакви епизоди. 

Не дека имам толку голем проблем со тоа како изгледа серијата, веќе ми е јасно дека нема да видиме шаренила и успеав да се навикнам на стилот, ама ми здосади да ги гледам истите сетови цело време. Разбирам дека и приказната го наложува тоа, ама убаво е екипажов да стапне и на друго место повремено. А, кога веќе ја спомнав приказната, уште не можам да простам каде е хронолошки сместена. Кога веќе решиле да газат по континуитетот, можеа да одлетаат безбедно после настаните во Nemesis и таму да си прават што сакаат. 

Моите штреберски чувства беа повредени во моментот кога испадна дека Клингонците не знаат што е универзален преведувач. Какви се овие Клингоци тогаш и како комуницираа во Enterprise ако ова е во истиот универзум? Мислам, немам проблем со тоа како изгледаат, ниту со нивната обвновена митологија, ама вакви глупи ситници лесно ме вадат од такт. Исто и оној ако испадне дека е маскиран Клингонец, што го спасија во првата епизода со Мад. 

Ете, не знам ни ликовите како се викаат. Го знам Лорка и го знам тој високиот вонземјанин. Мора серијата да превземе нешто и околу ова. Разбирам дека форматот не дозволува така лесно епизоди фокусирани на еден лик како би го запознаеле подобро, ама побогу како се вика таа со црвената коса и имплантот на фаца? Лорка е цар, мило ми е што конечно доби повеќе внимание од претходно, дури некогаш е во поголем фокус и од црнкињата одгледана од Вулканци. Каде на друго место ќе видиш толку заебан капетан што си става капки во оштетените очи за да види спектакуларна експлозија на непријателски брод? Цар.  

Ме занима како ќе се движи понатаму. Интересно е. Да, не е најдобро, не верувам ни дека ќе стане стандарден Star Trek, веќе е предалеку од таму. Можеби конфликтот со Клингонците ќе спласне, па како што рече Лорка, ќе може целото знаење што е производ на војната да се искористи во цели од кои Федерацијата ќе има некаков научен бенефит. Или може ќе тераат како Battlestar Trek до крај. Сеедно, останувам до каде и да оди. Никогаш Star Trek не бил ваков претходно, а сакам да знам која ќе биде крајната граница во случајов.

November 8, 2017

Требаше порано да напишам за K-Pax

Имаме еден групен чет со другарчињата каде што секојдневно споделуваме наслови од македонски портали кои се занимаваат со вести и трачеви од естрадата и шоу-бизнисот. Само наслови, без кликање на преведените статии за како не би им правеле сообраќај. Прво затоа што никој не го заболе за црните змии што се собрале на гробот на Јелена или силиконите во чмарот на некоја Кардашијан, а второ затоа што некогаш се развива дискусија базирана на инвентивни претпоставки за што би можел да крие еден таков наслов.

Но, вестта за Кевин Спејси што беше секаде низ интернет дека пред триесет години пробувал да обљуби нелегален тинејџерски сфинктер нè затекна сите неспремни. И, тоа не било чиј, туку на она докторчето од Star Trek: Discovery. Изминатиов период Холивуд го тресат слични скандали кои иако воопшто не се пријатни, не ме засегаа претерано. Ова со Кевин Спејси што испадна дека наводно е девијантен сексуален грабливец, ме утепа. Да беше еден случај, можеби ќе имаше обид да се заташка, ама не, не престанаа да излегуваат жртви што биле "кевинспејсани". Не слушаш секој ден вакви одвратни ствари за актери што си ги сместил во листата на најомилени.

Кевин Спејси качен на дрво, загледан во млади момчиња (K-Pax, 2001)
 
Кариерата на Кевин Спејси е готова. Иако нема официјално обвинение или тужба, толку е од него. Ситуацијата е деликатна и преосетлива за никој никогаш веќе да не сака да ризикува професионален ангажман со него. Тогаш што е со филмското наследство што Спејси го изгради пред ова? Како јавноста ќе гледа на ова? Како јас, како дел од таа публика ќе ги доживувам филмовите? Решив да си го одговорам ова прашање со прегледување на еден моите омилени филмови со Кевин Спејси, драмата со научно-фантастичен тон, K-Pax.

K-Pax е еден од оние филмови чие ДВД го имам уништено од гледање. Во 2001 бев прилично млад кога се излезе, онака како Ентони Реп млад, што значи долга историја ме врзува за филмот, а ете дури сега решив да му посветам внимание на Crapwerk. Можеби сепак не е предоцна за постот со наслов "Неколку филмови со Кевин Спејси што ме допреле како мал"? Шестнаесет години од првото гледање, K-Pax со секое наредно само си ја зацврстува позицијата кај мене. И, предатор или не (види фотос), Кевин Спејси е одличен актер, веројатно еден од најдобрите откако постојат актери како концепт, и таа титула никој не може да му ја одземе. Не релативизирам, така е. Додека сега го гледав K-Pax, се трудев да го одвојам ликот што го глуми од престапникот кој веројатно е во вистински живот.

Спејси во K-Pax го глуми Прот. Прот е мистериозен лик со засенето минато, што се претставува себе како вонземјанин од планетата Кеј-Пекс. Откако ќе биде случајно уапсен на аеродром, завршува во психијатриска установа каде што докторот Пауел (Џеф Бриџис) преку психијатриските сесии се обидува да ја открие причината и вистината зад тврдењата на Прот. Прот е убеден во тоа што го зборува. Тврди дека патува со напредна технологија која ја користи светлината како начин за интерпланетарен транспорт (не брзната на светлината, туку баш светлината), има огромни познавања од астрономија и општо човечка наука, но нема практичен доказ со кој би поткрепил дека потекнува од друго место.

Филмот претежно се базира на интеракцијата помеѓу ликовите на Кевин Спејси и Џеф Бриџис, со сценарио кое комотно би можело да се адаптира и во театарска претстава. Нешто како еден сличен филм што се појави некоја година подоцна и е од сличнен жанр - The Man From Earth (строга препорака!). Низ цел филм, наративот си поигрува и ги става на тест сомнежите и верувањата на доктор Пауел како и оние на публиката, оставајќи гo расплетот за сопствена интерпретација. Дали Прот е навистина од Кеј-Пекс или е само алтер-его создадено од истрауматизиран човек е дискусија која може да оди во недоглед, и тоа е само едно од многуте фини искуства кои ги нуди гледањето на K-Pax.

Базиран е на серијал новели од Џин Бруер, кои го неутрализираат теоретизирањето околу Прот со што ја одземаат целата забава, па така што се потрудив да ги избегнувам. Филмот е толку добар зошто постојано те пренасочува и успева да е чекор пред тебе, книгите наводно биле попрецизни со заклучоците. Режисерот Иен Софтли одлично ја трансформирал идејата оставајќи те да си најдеш сопствена дефиниција за вистината. Нешто како Прот, нели, или можеби доктор Пауел? Затоа и K-Pax ми останува и понатаму еден од омилените филмови. А, толку се добри актерските перформанси на Спејси и Бриџис тука, што не успевам ни еден од нив да го видам надвор од ликот. Комплетно се претопуваат во Прот и Пауел, што е невозможно во тие два часа да ги асоцираш со било што друго.

Но, и покрај ова, тешко ми е да кажам штета за кариерата на Спејси. Вистинската штета е на друго место и доколку сите овие обвинувања испаднат вистинити, се надевам дека ќе си го добие заслуженото. Тоа е нешто што ни дваесет Прота, Созиња, Лестери и Џон Доа не би можеле да го оправдаат. Џабе толку квалитетен актер ако е таков настран гнасен манијак.

November 5, 2017

Втората сезона на Strаngеr Тhingѕ

Можеби одредени детали од првата сезона на Stranger Things ми се матни, сепак помина повеќе од една година откако ја гледав, ама памтам дека тие осум епизоди ги спукав без пауза. Компактно спакуван производ кој служеше како љубовно писмо до еден исклучително просперитетен период за научно-фантастичниот хорор, но истовремено понуди и сопствен свет надвор од концептите кои ги користеше како основа. Симпатичниот пристап кон носталгијата за осумдесетите, прекрасната режија, интригантната приказна и феноменалната актерска екипа, буквално ме заковаа за кревет тој ден. Сè функционираше толку добро, што немаше шанси да не те натера да гребеш за повеќе. 

Тоа "повеќе" конечно стана достапно минатата недела, сега со една епизода повеќе. Повторно пристапив без никакви очекувања, но овој пат Stranger Things не успеа да го постигне истиот ефект и да ми ги протне пак истите штосови. Многу ретко се случува таква магија да кликне два пати. Верувам дека браќата Дафер имале иста цел, меѓутоа крајниот резултат ме остави осакатен од зевање. За разлика од првата сезона каде што едвај чекав да ја гледам следната епизода, овде се фатив како само сакам побрзо да заврши. Да, продукцискиот квалитет е ист, но за жал баш самата приказна изгледа како да е првиот прифатен предлог на состанокот на студиото за втората сезона.


Што се случи? Дали некој останал без идеи или што? Да, често слушам деновиве дека да, првата сезона нема да се повтори зошто била нова и понудила непознати чудни ствари и блабла, но тоа е не е изговор за да бидеш неинвентивен. И не, не е ни повеќе од истото, не сакам да слушам како оваа сезона била иста. Не е. Првата сезона имаше мистерии. Те водеше со  прашањето за каде е Вил, која е Ел, во каков заговор е обвиткан Хокинс, кој ќе преживее, кој ќе умре, значи сите тие работи ја правеа приказната интересна. Дури и многуте прашања што останаа нерасчистени, не ми беа проблем на крајот зошто и тие беа некаков дел од целата вожња. 

Втората сезона позајмува еден дел од првата и го цепа до самиот крај. Мистериите и понатаму се мистерии, ама зашто приказната е фокусирана само на заканата што доаѓа од Превртеното, овде непознатото е редундантно. Ќе ценев доколку видев објаснувања кои се повеќе од перспективата на децана или некои нови, возбудливи неизвесни срања кои исто можеа да си бидат неразјаснети, но сепак да се ефективни во контекстот на приказната. Но, не. Наместо тоа потрошија цела епизода за да ја извадат Ел во територија која е комплетно вон духот на серијата, речиси без никаква придобивка за текот на дејствието. Ја изгасив таа епизода некаде на пола, зошто почна крв од нос да ми тече. Не верувам дека пропуштив нешто што не го решија подоцна со флешбек. 

Види, не е толку лоша втората сезона колку што можеби звучи дека ја правам. Ако сакаш разводенета линеарна приказна што не е којзнае каков исчекор од претходниот пат, тогаш супер, лапај си Stranger Things двојка. Нанамерно, како таква функционира баш како "Б" продолжение на жанровски филм од осумдести, извадено директно на видео-касета. Други работи ми беа привлечни мене во серијава. Вака единствено што ми останува од сезонава е прејакиот синтвејв саундтрек што знам дека ќе го вртам во следните неколку недели.

November 4, 2017

Hellblade: Senua's Sacrifice ми е игра на годината

Во недостиг на слободно време да изиграм уште неколку наслови од 2017, ќе си земам за право да избрзам со заклучок и да си ја прогласам Hellblade: Senua's Sacrifice, иако недовршена, за игра на годината. Секако дека е крајно субјективно ова, верувам доколку успеев да ги пројдам Cuphead, Prey и NieR: Automata немаше волку лесно да се расфрлам со етикетите. Затоа и Hellblade ја влечам од крајот на август, но тоа повеќе е поврзано со самата игра отколку со саатите што одлучувам да ги трошам во Wrath of the Lich King на приватен сервер. Не си секој ден расположен за игра каква што е оваа.

Не сум видел ништо слично на Hellblade до сега. Не е најуникатниот концепт на светот, меѓутоа компонентите ги комбинира толку добро што целината ми е комплетно освежувачка. Колку игри претходно дошле со предупредување дека искуството што следува е базирано на пациенти дијагностицирани со психоза и првиот човек потпишан на играта е советник за ментално здравје? Да, ова секако е ефективен штос кој оди во прилог на маркетингот, но кога ќе стапнеш во гротескно непријатниот свет на Hellblade ќе ти стане јасно дека не е забава за лабаво саботно попладне. 


Пред да ја пуштам мислев дека ме чека амалгам на Tomb Raider и Devil May Cry сместен во нордијски кошмар. Сепак, додека кажам "Лара Крофт", почнаа визуелните дисторзии и преклопувачките гласови и шепотења кои ја тормозат младата Сенуа додека измачено се обидува да ја спаси душата на саканиот од ебен пекол. Играта треба да е акциона авантура, но акцијата е повеќе присутна за да ти го разбие текот на загатките што ги решаваш за да стигнеш од едно место до друго. Вистинската борба е со внатрешната темнина на Сенуа.

Нема никаков кориснички интерфејс, имаш само копче за фокус кој е главниот елемент на кој се потпира механиката и уште неколку други што ги штракаш кога ќе ти се пружи прилика да го употребиш мечот. Баш и тоа е најзабавниот и предизвикувачки дел. За околината и тоа како функционира знаеш исто колку и Сенуа, немаш никаква помош освен повремена сугестија од гласовите што ги среќава и слуша, но не секогаш можеш да се потпреш на било што. Играта умее често да те изманипулира на разни начини, дури оди до таму и да рекламира наводен permadeath кој после секое умирање го следиш со црнилото кое се таложи на телото на Сенуа. 

Често пати ќе се најдеш во срање што изгледа комплетно безизлезно, ќе трчаш околу и ќе пробуваш ствари додека не успеат. Некогаш ќе ги пробуваш и истите, очекувајќи поинаков резултат. Некогаш ќе ти снема батерија на контролерот во среде тепачка, а ако ја имаш пиратската верзија на Hellblade ќе ти се изгаси кога најмалку треба. Често фрустрирачкото искуство ете нанамерно ми излезе и надвор од самата игра во неколку наврати, ама е скроз симпатичен мотив за да не се откажеш. Немаше исто да ја ценам доколку не беше толку брутална со мене.

Визуелно е преубава, иако е сместена во претежно грд амбиент. Дизајнот на светот, осветлувањето и деталите се мајсторија. Секоја капка вода и секој мов на карпа. Дури и секоја брчка на лицето на Сенуа. Мислам дека ова е максимумот што може мојата графичка да го прикаже и издржи. Ако играм континуирано со саати, веројатно ќе осетам уште една механика на играта поврзана со согорување на хардвер, а тоа никако не ми оди во прилог. 

Види такоѓе:

October 22, 2017

Каде згреши Dark City?

Го гледам Dark City од време на време. Не како порано кога бев симпатично занесен по режисерскиот потенцијал на Алекс Пројас, ама знае удобно да ме замота во ќебе барем еднаш во две години. Последните неколку прегледувања поголема забава наоѓам во претурање низ причините за недоволниот успех на филмот отколку во самиот филм. Долго време го набројував како еден од моите омилени филмови. Dark City наскоро ќе наполни дваесет години, а уште не е исправена таа неправда, па луѓе некогаш ќе те погледнат чудно кога ќе им го спомнеш. 

Разбирам дека е излезен во година со силно конкуретни наслови, можам да го сфатам и стравот на студиото дека материјалот што Пројас оргинално го понудил би бил одбиен од пошироката публика која годината претходно плачела на Titanic, меѓутоа и после сите овие години да е уште толку маргинализиран? Дури и да паѓа во сенка на The Matrix, филм со слична естетика па донекаде и тематски близок, кој е излезен една година подоцна? Мислев дека Dark City ќе доживее некоја судбина како оргиналниот Blade Runner, но не. Еве сме тука и уште не го гледам Dark City низ научно-фантастичните топ листи во мејнстримот.


Приказната е следнава. Џон Мурдок се буди во када во хотелска соба без никакви сеќавања и со очигледно брутално убиена жена во негова непосредна близина. Добива мистериозен телефонски повик кој го советува да се изгуби што поскоро од таму зошто некој доаѓа по него. Набргу филмот те запознава со мистериозните Странци и концептот на град кој додека неговите жители спијат ја менува архитектурата и обликот, за следниот ден да ги дочека истите со нови идентитети и промени за кои не се ни свесни дека воопшто се случуваат. Збор повеќе од ова и сум ти го усрал цел филм.  

Всушност тоа е и првата грешка на студиото. Оргинално филмот, а како таков го имам и првпат гледано, вклучува нарација на почетокот што објаснува клучни моменти од целото ебано дејство. Кога битните пресврти се така соџвакани, нема шанси да ја задржиш тензијата и мистеријата кај публиката. Ова е честа работа што се препишува на слабиот одзив за Dark City, па така Пројас во 2008 нуди Director's Cut верзија каде што не само што ја трга глупата нарација, туку додава и сцени кои го прават филмот многу побогат и поблизок до оргиналната искасапена верзија. Да, студиото било толку загрижено за презентацијата на идеите на Dark City што некој напорно работел да го упрости филмот до тоа ниво. 

Ја сакам и таа оргинална верзија, но откако е излезен Director's Cut не сум ја гледал и веројатно никогаш нема пак. Другиот "проблем" е тоа што филмот нема никаква акција за заинтересира и таква публика. The Matrix, на пример, тоа го прави попрагматично. Маскира философски концепти со пукотници, боречка кореографија и Juno Reactor. Dark City е спор neo noir научно-фантастичен трилер кој не ги презентира своите идеи експлицитно, но сепак студиото одлучило дека повремено може да ти принесе лажиче експозиција до уста. Среќа, не е толку страшно за да изгледа шкартно.

При последното прегледување успеав да приметам и колку Руфус Суел е немоќен да го износи ликот на Џон Мурдок целосно. Има лимитирани актерски вештини и мал недостаток на харизма за да може да го долови ликот онака како што е замислен. Дури неговиот лик воопшто не ни бил замислен како водечки, Пројас првенствено го напишал филмот од перспектива на детективот Франк Бампстид кој го глуми Вилијам Хрт, актер кој е класи над Суел и со лик совршен за да превземе главен фокус во една ваква приказна. Но, и тоа е една од оние работи кои претрпеле пертурбација во текот на продукцијата. Кифер Сатерленд е одличен, особено како точка која ги поврзува сите ликови, а и како актер кој го балансира талентот низ цел филм. Сакам да кажам му фали малку Харисон Форд мангуплук на Dark City. Централна фигура која сама по себе ги прави стварите околу уште поинтересни.

Dark City ја имаа барем таа среќа и во 2017 да изгледа пристојно и модерно. Многу малку се потпира на компјутерски генерирани ефекти, а сетовите, особено кога се фино дотерани, траат подолго. Иронично, дел од сетовите на Dark City се искористени и во неговиот најголем кошмар, The Matrix, зошто двата филмови се снимани во истото студио. Клаустрофобичниот темен амбиент кој Пројас го создава, намерно избегнувајќи дефиниција на временскиот перидот во кој се случува, е исто елемент што овие дваесет години не можат да го прегазат. Не е Ридли Скот, но сепак мајсторски умее да изгради проклето грозно место каде што сонцето избегнува да фрли зрак. 

Којзнае. Можеби триесетгодишнината на Dark City ќе ја славиме поинаку. Можеби кога ќе пресушат актуелните идеи некој ќе посегне по ова и ќе го претвори во серија. Има потенцијал. Приказната е феноменална, идеите се бесмрттни, а филмот сепак ужива некаков култен статус кај помала публика за на некој некаде да му текне дека и тука лежи солиден профит. Не би бил најсреќен со ваква иднина, но сепак се сакам да верувам дека можеби еден ден, на било каков начин, Dark City ќе допре до многу поголема публика. Штета е едно вакво мало ремек дело да тоне во заборав.

Види такоѓе:

October 10, 2017

Blade Runner 2049 (2017)

Познавам луѓе кои оргиналниот Blade Runner го третираат како религија. И, додека можам да разберам и испочитувам зашто, јас никогаш не успеав да си кликнам со филмот. Го ценам за тоа што е, се сложувам дека е еден од најважните остварувања во жанрот и општо во киноматографијата oткако постојат филмови во боја, меѓутоа и после толку многу прегледувања низ годиниве, не развив нездрава опсесија како тоа што го имам направено со други ствари. Поради тоа и бев толку рамнодушен кон продолжението, кое како и еден куп останати такви во последнава деценија, никој не го побара. 

Режисерскиот ангажман за Blade Runner 2049 му е доделен на помладиот колега Дени Вилнев, но сепак се плашев и колкава ќе биде инволвираноста на сенилниот Ридли Скот во целото ова, зошто последните неколку негови филмови ми предизвикаа агресивен ректален карцином, па оттаму и целосно изгубената доверба. Сепак, љубопитноста и непотврдената интригантна информација дека станува збор за оргинална приказна наспроти трендовски "мек рибут", ми го сместија газот во кино. На крајот, дури и да е лош, не ми повредува никакви чувства врзани за оргиналниот, така?


За среќа, Blade Runner 2049 не испадна лошо искуство. Квалитетот малку варира низ долгата минутажа, ама и покрај стравот дека ќе заспијам на пола, останав буден и заинтересиран скоро до крај. Филмот согорува бавно, темпото веројатно намерно се обидува да биде реплика на Ридли Скот тактиката, но визуелната привлечност и перфектните актерски изведби не ти дозволуваат да западнеш во длабок сон. Фасцинантно е како Вилнев го проектирал светот и начинот на кој овој пат излегува од рамките на постојано дождливиот и неонски осветлен Лос Анџелес. Дури и холограмската технологијата која не разбрав како точно функционира (не дека е премногу важно), одлично се вклопува во целиот амбиент, давајќи му контекстуален, модерен тон.

Кога приказната малку ќе заринка, тука е бучната и на моменти крајно иритирачка музика на Ханс Цимер да те расони. Да, Ханс Цимер секако не е Вангелис, ама и ова не е филм на Нолан. Преферирам поспокоен саундтрек кај филмови од ваков вид. Претпоставувам дека сакал да го задржи препознатливиот стил и тоа е разбирливо, само што некогаш краде внимание од сцени за кои ти е потребно друго сетило.

За да избегнам спојлери, нема да навлегувам многу во дејствието. Приказната лесно би можела да функционира и независно од првиот филм, дури и да биде поефективна така самостојна, и покрај тоа што идеолошки гравитира околу позната територија. Точките каде што двата филмови се допираат веројатно би ми биле навредливи доколку го имав земено Blade Runner за куќна слава. Некои правци во кои забега целата приказна ќе ми се допаднеа повеќе ако не беа експлоатација на моменти од првиот филм. Знам дека влечкање на видно остарен Харисон Форд низ вакви продолженија е профитабилно, но мора ли по секоја цена?

Се на сè, солидно скроен филм. И, се потрудив да останам објективен овој пат за да го потврдам ова. Веројатно хардкор фановите или ќе си добијат Нов Завет или ќе осетат непријатен удар во пределот на носталгијата. Јас, како некој што е индиферентен кон Blade Runner воопшто, успеав да се забавувам. Вредеше макар и за само едно гледање до крајот на животот.

October 3, 2017

За почетокот на Star Тrеk: Discоvеry

Толку многу сакав да ми се свиѓа Star Trek: Discovery што ги свртев неколку пати првите три епизоди за да најдам нешто што ќе ме привлече, а да не е само визуелниот спектакл. Иако немав никакви очекувања, малку се надевав дека и во 2017 Star Trek може да биде онаков каков што Џин Роденбери го замислил. Инспиративен, оптимистички и со утописки визии за иднината. Но, не баш. Очигледно Discovery е продукт на своето време, каде што дипломатските потези и етичките квалитети на Пикард се заменети со валкан воен конфликт помеѓу Федерацијата и Клингонците. Форматот на серијата е прилагоден по денешните телевизиски стандарди, но со тоа сум сосема океј.

Најголемиот проблем со Discovery ми е тоа што е повторно со дејствие сместено пред оргиналната серија. Веќе го видовме тоа во Enterprise, а ни Џ.Џ. Абрамс не се прекрши да ја однесе приказната понапред. Star Trek е петнаесетина години надвор од своето природно телевизиско живеалиште и сега кога е пак таму, големото враќање е повторно со чекор наназад. Не ми смета тоа што технологијата изгледа помодерно, ниту освежениот изглед на Клингонците, секако дека не очекувам стиропорни карпи на планетите и шарени сијалички на бродовите, меѓутоа кога веќе визуелниот дел е толку напреден, што беше проблемот приказната да се одвива години после Voyager?


Првите две епизоди едвај ги сварив на првото гледање. При следните процесирања ми се разјасни колку всушност се полни со вулканска логика ако го земеме во предвид современиот пазар и она што според извршните продуценти е Star Trek во денешно време. Џ.Џ. Абрамс ја редефинираше франшизата за нова публика. Без разлика колку старите штребери загризаа, а според бројките профит, имаше и од таму доволно стврднати брадавици за тоа да доживее трилогија, на помладата публика им се понуди еден поинаков, акционен Star Trek облик. Discovery гради баш врз истото, обидувајќи се да задоволи повеќе генерации со различна претстава за Star Trek.

Кога ќе го додадеш и трендот со "замрачена" телевизија и општо моменталниот тон на поп кулутрата денес, идентитетот на Discovery комплетно е оправдан. За тој старошколски дух, ете имаме The Orville, но тоа нека остане тема за некоја следна прилика. Диверзитетот никогаш не бил стран за Star Trek, не ни очекував екипажите на бродовите да бидат фокусирани на нешто друго освен жени и малцинства, но изненадувачки ми е тоа што првпат капетанот на бродот ја нема главната улога. Но, денеска од поп културата се научивме да навиваме за измачени протагонисти со помал статус, така што веројатно и ова е океј.


И, покрај сите овие работи, Discovery изгледа како пропуштена прилика. Да, третата епизода даде ветување дека е можно и во таков гнасен сетинг да се истражува "нов живот и нови цивилизации", но мислам дека тој календарски лимит што самата приказна го наметнува, ќе ја спречи серијата комплетно да отиде таму каде што не била ниту една друга Star Trek серија до сега. Секако, голем испад нема да ме изненади, но не верувам дека ќе е нешто што би можело да има големо влијание на универзумот изграден со петте серии и десетте филмови претходно. Има еден супер момент за тоа како потребите на војната ја придвижуваат технологијата напред и го собираат научниот крем, па се надевам дека ќе пристапат посериозно кон ова како основа за понатаму.

Третата епизода беше многу повеќе Star Trek од шашавиот пилот, иако претежно изгледаше како омаж на популарна научна-фантастика. Приметив влијанија од Alien, преку Battlestar Galactica, па дури до The Expanse, кои случајно или не, беа присутни. Единствената нова работа, со скенирањето на здив за идентификација и не беше толку импресивна за да инспирира деца кон наука кои подоцна ќе го менуваат светот, како што нели, тоа ефективно го постигнуваат претходните итерации на Star Trek. Тој момент ми фали, не е доволно само да биде забавно. Има доволно други серии кои го нудат ова што моментално го гледам во Discovery.

Останувам да гледам и понатаму, не сум толку многу разочаран од почетоков за скроз да баталам. Каква и да е во моментов, возбуден сум што воопшто има нова Star Trek серија. Допрва треба да ме запознае и натера да се грижам за ликовите, па и да ме убеди дека грешам во врска со приказната и целиот контекст. Можеби сепак има 'вистински' Star Trek некаде под целото ова кој допрва ќе ми биде откриен.

September 11, 2017

БоЏек

Доколку се познаваме во живо, шансите да сум те гњавел со BoJack Horseman се огромни. Ако не, ти си среќна особа и многумина би ти подзавиделе. Пред околу една година, Добриот Доктор ми ја препиша првата сезона (третата само што беше излезена) и некако успеа да ме убеди да дадам шанса на нешто за кое мислев дека е уште еден анимиран ситком од типот на Family Guy или што и да е. Крајно скептичен, едвај ги догледував првите епизоди пред BoJack Horsemаn да се прикаже во вистинското светло и еве денес после бројно, бројно прегледување на трите сезони, можам да кажам дека цртан со антропоморфни животни каде главниот лик е депресивен коњ алкохоличар, ми е омилената серија во животот. Имам многу да зборувам за BoJack Horseman, но ова подолу е најмногу што можам без спојлери.

Па, што е BoJack Horseman и "вистинското светло"? Серијата го следи БоЏек Хорсмен, поранешна ѕвезда на популарен ситком од раните 90-ти, Horsin' Around. Осумнаесет години по укинувањето на Horsin' Around и неговиот последен успех во кариерата, БоЏек трага по смислата на сопственото постоење во безмилосниот Холивуд, често пијан и депресивен. Постојано прегледува и стари епизоди од Horsin' Around, присетувајќи се на последниот пат за кога верува дека бил вистински среќен. На почетокот на серијата, ја најмува писателката Дајен за да му помогне со пишување на книга со неговите мемоари за која е цврсто убеден дека ќе биде големиот камбек што ќе направи повторно "сите да го сакаат".


BoJack Horseman почнува наивно, речиси и познато. Колку пати си гледал нешто каде што главниот протагонист е измачена мизантропска душа која не знае како да се справи со сопствените демони? Но, евентуално, на крајот коцките се местат во некаков среќен крај и пријатно галопирање кон зајдисонцето. Со ова не е така. Зад целиот хумор и сатирата насочена кон модерниот холивудски гламур и селебрити културата, BoJack Horseman отплеткува сирови човечки емоции, самотија, социјални интеракции и невозвратена љубов, многу поблиски до реалниот живот отколку серии како Californication, при што често кокетира со битката со зависност од пороци и ментални болести.

Некогашната слава на БоЏек му овозможила да живее во комоција и луксуз. Но, и покрај привилегиите кои ги ужива, е крајно несреќен и неуспешно се обидува да се соочи со тоа што е. Огорчен и депримиран, злоупотребува сè од супстанци до луѓето блиски до него, ги руши сите мостови со токсичното однесување и неретко повлекува други надолу при неговото самоуништување и самосожалување. Сака да е среќен и добар, но едноставно не може да најде начин како. Дури и кога ќе сфати дека проблемите со кои се соочува извираат токму од него, го прифаќа тоа и повторно се врти во круг, правејќи ги истите работи очекувајќи поинаков резултат. Некогаш не ти ни дава простор да сочуствуваш со тоа што му се случува, а уште помалку да го сожалуваш.


Понекогаш серијата е можеби пребрутална со ситуациите во кои го става него и ликовите кои го опкружуваат, но еј, ова не е лабава серија на која ќе утепаш дваесетина минути за да се посмееш. Има брилијантен хумор, тоа е точно, меѓутоа крие многу помрачни и непријатни слоеви исполнети со егзистенцијален хорор и изненадни клоци во гениталиите. Како што тераат сезоните, така го гледаш сизифовскиот напор на БоЏек кон валидација, исполнетост и љубов, па ја сфаќаш смелоста на луѓето зад серијата да прикажат дека животот не ти должи ни зрак сонце после олуја. Не се извлекува секој, без разлика дали е одговорен за сопствените неприлики или не. Тоа и ми ја прави серијата толку привлечна. Многу често е утешителна и терапевтска.

Четвртата сезона излезе пред некој ден. Уште имам измешани чувства и не можам да си ги средам впечатоците во целост, но бев затекнат од тоа што зема малку поинаков правец, благо поместувајќи го фокусот од БоЏек кон неговото минато и ликовите кои се околу него претходните три сезони. Приказната е секако пaк трагична и трогателна. BoJack Horseman веројатно ќе може да тера барем уште две сезони пред да се сруши од сопствената тежина и да почне да се врти во досаден круг. Наративниот прогрес е константен, но ме плаши побарувачката на нови сезони да не му наштети на квалитетот.

Препорачувам гледање. Макар и само првата сезона. Бара стомак и трпение, а и знае да врати назад. Нема да ти понуди животна лекција која ќе те направи подобра личност полна со оптимизам, ама ако ништо друго, барем за момент, ќе ти фрли светло на некои ствари што можеби не си ги видел поради сопственото напумпано его и цинизам.

September 2, 2017

Музичка плејлиста за 2017 (трет дел)

Земав некој залет да го склопам третиот дел на Музичката плејлиста за 2017 само со драм ен бејс албуми. Фолдерот во кој ми живеат новите изданија од жанрот стана поголем од било која друга музика што излезе оваа година, па некако ми имаше смисла дел од нив да ги промуабетам во еден трошок. Ентузијастички наредив десетина изданија кои сметав дека доволно сум ги слушал за на крај да сфатам дека пола од тие не ги ни разликувам. Дали жанрот стана досаден или квантитетот го пригуши квалитетот, не знам. Можеби и јас поселективно сум почнал да ги насочувам ушите кон ствари каде што амен брејк е главната основа на аранжманот.

Ете, завршив со само четири сега, а остатокот од колекцијата очигледно ќе мора да замине на дополнително преслушување. Баш сакав да пишувам за новите албуми на Makoto и Nu: Logic, ама засега не успеаа да ме погалат на специјалното место, на било каков начин. Ако никогаш не стигнам да напишам за нив, нека биде запамтено колку ми се свиѓале "I Don't Wanna Wake Up (feat. Karina Ramage)" и "Side By Side (feat. Thomas Oliver)" од таму.



Ова австриско дуо го следам уште од првиот албум што го издадоа за Hospital Records во 2011. Како и повеќето артисти вклучени во оваа трета плејлиста, имав прилика да ги гледам во живо пред неколку години и нивниот настап го памтам како еден од најенергичните на кои сум присуствувал. Можеби музиката на Camo & Krooked најдобро функционира на журка на која препотен голташ алкохол и прашина, но Mosaik е поеднакво добар и за мамурни летни утра во лабава атмосфера, па дури и кога си заглавен во сообраќаен метеж каде што ти се поти газот во кола.

Кога првпат засвире "Good Times Bad Times" осетив како Mosaik ме тресна од земја. Ја слушав сигурно цел саат пред да го продолжам албумот понатаму. Да, генерално го следи истиот модернизиран шаблон на Zeitgeist од 2013, меѓутоа формулата никако не успева да изветви. Уште ја имаат истата снага и вибрации, а и отсекогаш знаеле убаво да ги прошараат албумите за да угушат било каква монотонија која би можела да најде простор за да превземе. Скроз ми е еден од омилените албуми што жанрот ги понуди во 2017.

Слушни: "Good Times Bad Times" (сто пати), "If I Could (ft. Joe Killington)", "Dissolve Me (ft. Klei)" и "Like I Do (ft. James Hersey)"



Мислам дека што и да снимат Chase & Status, ништо нема да го надмине More Than Alot. Има причини зошто тој албум ги етаблираше како едни од предводниците на сцената и беше влезна дрога во жанрот за еден куп млади луѓе. Остави жиг и на мојата младост. Следните два албуми не ми лепеа на прво слушање, можеби зошто Chase & Status почнаа да експериментираат со секакви жанрови, па некако ми имав потешкотии при дигестирање. Tribe ме грабна од прва. Комплетна каша е од звуци, гости и влијанија, ама добар е, дури и да издаден само за да не заборавиме дека бендот е уште релевантен.

Знаев дека тераат навака и секако не очекував магично да се вратат на корените, ама очекував да помине бар некој месец пред ми стане дел од редовниот репертоар. Се надевам само дека нема да се случи обратното и треба да си ги голтнам убавите пофалби, ама засега стојам на тоа дека Tribe е супер, колку и да звучи како компилација на артисти кои немаат меѓусебна допирна точка. Носечкото "емотивно хитче" што обавезно го имаат на секој албум е присутно и се вика "All Goes Wrong" и ете, можеби тоа ми се свиѓа нешто помалку од претходните такви, а веројатно и помалку од другите ствари што сe дел од Tribe.

Слушни: "Love Me More ft. Emeli Sandé", "This Moment (ft. Blossoms)", "Control ft. Slaves" (ко Продиџи звучи ова, кој кур...?) и "Tribes"



Оф, можам да романтизирам за Hybrid Minds и Elements во следните два месеци и пак да не успеам да доловам на каков начин овој бенд и нивната скромна дискографија станаа интегрален дел од моите слушачки доживувања. Одговорно ќе ги потврдам како мојот омилен драм ен бејз изведувач во последниве години, а со Elements само дополнително си ја зацементираа позицијата. Секако дека сум премногу чувствителен околу бендов, но дури и ако го тргнам тој субјективен фактор настрана, Elements пак ќе биде најдобриот драм ен бејс албум оваа година.

Hybrid Minds ме разгалија со нивниот меланхоличен атмосферичен звук и емотивната вокална придружба. Албумот ги содржи истите карактеристични елементи, но овој пат со неочекувана доза на оптимизам и среќни краеви. Штосот со Elements е тоа што дури и ова мајсторски умее да го обликува во некоја блага носталгија. Буквално ќе ти ја стопли душата пред да те исклоца надвор на ладното.

Слушни: "Demons (ft. Charlotte Haining)", "Brighter Days (ft. Charlotte Haining)", "Listen (ft. Tiffani Juno)" , "Secret Place (ft. Tiffani Juno)" и "Touch (ft. Tiffani Juno)"




Со омот што повеќе личи на постер за настап на српски поп-фолк пејач кој им ги разгорува хормоните на тинејџерките, Wilkinson се враќа со вториот албум. Класи подобар од дебитантскиот Lazers Not Included, и покрај тоа што звукот е претежно ориентиран кон мејнстрим драм ен бејс со поп шмек и радио хитчиња. Но, во исто време е неоддолив и заразен баш поради истата причина. Sigma можеле комотно да се потпишат како автори и никој да не примети, зошто Hypnotic ја има скоро истата енергија како нивниот Life од 2015.

Убаво спакуван албум, со само 14 траки кои прават околу саат музика, без непотребни филери и тупења што би те натерале да ги прескокнеш. Wilkinson се погрижил секоја нота да е важна, без разлика до која и каква публика ќе допре или не. Од некоја нејасна причина очекував да го следи патот на Netsky и неговиот напорен трет албум. Мило ми е што не испадна така.

Слушни: "Breathe ft. Shannon Saunders", "Sweet Lies ft. Karen Harding", "We Will Be ft. Matt Wills" и лајв верзијата на "Run"

August 13, 2017

Го гледав Alien: Covenant една недела

Озбилно. Испадна дека овој филмски еквивалент на запален контејнер полн со медицински отпад мораш тактички да го консумираш цели седум денови. Не дека сакав. Не дека сакав воопшто да го гледам, ете успешно го бојкотирав во кино, туку мислев ќе ми послужи како инспирација за да си го напишам блогерскиoт магнум опус, преполн со досетливи инвективи од кои барем две како цитати ќе завршеа на мојата спомен плоча и на твојот фејсбук кавер фото. Но, не. Alien: Covenant не успеа да ме напне ни до степен да го изгасам, а не па да потонам во некаков креативен транс. Станував да си правам храна додека одеше во позадина, диплев алишта, пиев лекарства, гледав смешни гифови со мачки на телефон...

Се гасеше сам. Следниот ден го пуштав од таму каде што претходниот ден го имав изгубено вниманието. Во меѓувреме двоев по некоја минута да размислувам за тоа колку веќе не ми е гајле кога ќе ми ја посерат поп културата која потенцијално би ми пружила некакво задоволство. Мислам, една недела не јадев кога Prometheus не ми ги достигна очекувањата, на Terminator: Genisys му го препишав целото зло на светот, a никогаш не го ни гледав. Со Alien: Covenant ништо. Не е толку навредлив за мене како гледач, туку е едноставно д о с а д е н. Нема генијална идеја која е упропастена со невешто сценарио како Prometheus, само е збирка многу филмски клишеа и одговори на прашања од Alien универзумот кои никој никогаш не го засегале.


Нешто како Лукас што направи со приквел трилогијата. Ме заболе кој го направил C-3PO или Ксеноморфите. Со тоа што за разлика од ментално нестабилниот Џорџ Лукас кој ни понуди и квази-научен испрдок како објаснување за Силата меѓудругото, сенилниот Ридли Скот ја демистифицира едната единствена клучна ствар во лимитираниот Alien концепт - Ксеноморфот. Андроид што си играл бог го создал, браво еј! Кај ти текна.. Па, целото тоа поткрепено со дваесетминутна увертира за креационизам и егзистенцијални прашања со муабети кои повеќе припаѓаат на голем одмор во трета средно отколку во филм што кошта ебани 97 милиони долари. Очигледно овој Џон Логан е полош сценарист и од Дејмон Линделоф. Дијалозите и ликовите му се како од импровизирана куклена претстава наменета за мали мајмунчиња. 

Логиката во Covenant е непостоечка до тој степен што Prometheus го прави да изгледа како научен документарец за населиви области. Како може да излезеш на неистражена планета без соодветна опрема, ни ебан шлем и да очекуваш дека.. мислам, не знам ни дали има потреба да продолжам понатаму. Ќе посочам само дека Covenant ја брише целата митологија од Prometheus со кратка флешбек сцена, носејќи го наративот во сосема друга насока која кулминира со десетминутен шашав римејк на оргиналниот филм. Веројатно со намера да ги задоволи сите што кенкаа дека франшизата се оддалечила од суштината, што и не е точно во целост, зошто критиките беа претежно за изведбата, а не за концептите. Prometheus имаше супер идеи, но за жал и дебил од сценарист.

Хаха, а ликовите? Дури и да го изгледав филмот во едно седнување, немаше да им ги запамтам имињата на ликовите. Знам само дека Дени МекБрајд е Тенеси. Веројатно главниот лик беше девојката со кратка коса и сива маица на рамки зошто нели, мора женскиот протагонист да изгледа како Елен Рипли кога има Alien филм без неа. Не успеав да запамтам како се викаше. Сара можеби, не знам, нагаѓам. Сеедно е, зошто и онака не беа ништо попаметни од оние во Prometheus, пак ги правеа истите грешки кои претежно ги прават ликови во тинејџерски слешер хорор филмови. А, кога сме кај хорор, Covenant секако дека нуди, но не таков каков што очекуваш. 

Нема грчовита тензија, нема моменти што ќе те поместат од положбата. Најхорор од цел филм е тоа што не може да прекине да изгледа како аматерски фан филм. Страшно е и што дојдов до момент во животот кога морам уште еднаш да го искористам Promethеus како нешто подобро при споредба. Covenant изгледа евтино, без стил освен она што е во сенка Гигеровите дизајни и CGI што повеќе прилега на некоја нискобуџетна серија од SyFy каналот. Веројатно не ни имале простор да бидат визуелно креативни со таа нула иновативност. Сè што содржи филмот од тој аспект, веќе сме го виделе претходно. Всушност, како што најави и самиот трејлер месеци пред филмот.

Франшизава сепак може привремено ќе сопре во следниве години. Имаше некои муабети дека Ридли Скот планирал најмалце две, а најмногу шест нови продолженија на ова гомно, и покрај тоа што е веќе одамна со една нога во гроб. А, и веќе не ми е гајле ни десет да има, зошто комотно можам да игнорирам фиктивен котинуитет и кретенски објаснувања за настанокот на ксеноморфите. Ете, нека има и Хан Соло филм и сто Guardians of the Galaxy, и два Бен Афлеци нека се Бетмен, океј. Ништо од ова веќе не ми прави разлика. Не може човек ни да се разочара како пoрано.

August 3, 2017

Цел Injustice

Исчитав милион броеви од стрип што е базиран на игра. DC Comics или не, кога нешто постои само за да биде пратечки производ, знам да сум крајно скептичен, мислам, глеј ги прдешкине што ги објавуваат IDW. Имаат стриповски адаптации на друштвени игри, серии што никој не ги гледа и фиџет спинери. Injustice: Gods Among Us е стрип серијал базиран на истоимената игра која е Mortal Kombat за пешаци сместена во еден од паралелните универзуми на DC. Супер е за тоа што е, ја штракам повремено откако ја начекав на некој смешен попуст. Има интригантна приказна, ама понекогаш во играта изгледа дека постои само за да оправда зошто пример, не знам, Грин Лантерн и Бетмен се обидуваат да испоубијат меѓусебе. 

Имено, Injustice се занимава со одговорот на она што би се случило ако му го одземеш на Супермен она што најмногу му значи во животот. Џокер пристапува кон оваа проблематика со тоа што ќе го намести добриот Криптонец да си ја убие Лоис и нивното неродено дете, притоа уништувајќи го цел Метрополис со нуклеарка. Супермен нормално, напнат како никогаш до сега, го убива Џокер и решава да стави крај на сè што мисли дека е погрешно на Земјата. Сопира војни, врши егзекуции, се меша во ствари во кои не му е местото и додека луѓето се свестат веќе успеал да воспостави режим, во името на мирот нели, со кој е спремен да ја ебе планетата додека не почне да се врти на искривена оска.


Секако суперхероите се поделени на два табора и секако дека отпорот против тиранијата на Супермен го предводи Бетмен. Скоро излезе и втор дел од играта, а со тоа и нов стрип, ама сега сум тука да го муабетам серијалот што е базиран на кецот. Поделен е на петте години од деспотството на Супермен, плус еден наслов Ground Zero и ја заокружува приказната од перспектива на Харли Квин. Има многу, ама брзо се читаат зошто првично излегуваа во дигитален формат крајно непрактичен за мојот таблет, ама некако успеав да се навикнам. Не можев да го навикнам само одвратното цртање на почетокот, среќа се оправи после. Не знам кои се авторите, подобро е да не им ги спомнуваме имињата, ама на што личеше тоа? Разбирам дека веројатно мал бил буџетот за добивање лесни пари, ама сум видел фан цртежи што изгледале попристојно. 

Среќа, приказната, која патем е нешто хронолошки поназад од таа во играта, беше доволно добра за да ме задржи до последната страна. Injustice, со самото тоа што опстојува во паралелен универзум, нема лимит на последиците. Ќе видиш како умираат важни ликови, како се кршат цврсти пријателства и како се склопуваат некои комплетно необични. Некои менуваат страна, други коалицираат со отпор, значи типични ситуации при промена на власт, зар не? Приказната има огромен, огромен распон, дури мислам дека се појавија сите имиња што се интелектуална сопственост на DC. Секоја "година" е различно концепирана и речиси сите се добри и важни, освен онаа со грчките богови каде што стварно не сум сигурен што точно се случуваше. 

Injustice супер зошто му дава нова димензија на Супермен, а сто пати имам зборено дека приказните кои го вадат од удобната зона на бидување најморалното суштество на планетата ми се презабавни. Зошто физички е едвај уништлив, мора да го удриш по нешто друго, а Injustice тоа го прави скоро совршено. Пишувањето и дијалозите знаат да бидат малку раштрафени на моменти, меѓутоа никогаш не се двојат од поентата или емотивниот контекст. Барем ликот доаѓа комплетно до неговиот потенцијал како негативец, со што таа Давид-Голијат битка со Бетмен станува можеби најинтересна до сега. Кога ми го препорачуваа Injustice, ми кажаа дека конечно ќе сум го замразел Супермен, но не. Мислам дека ваков го сакам уште повеќе, иако не можам да поддржам речиси ништо од тоа што го направи. 

Без да навлегувам во спојлери, да испоштувам што Injustice нуди мал третман и на една од моите омилени Супермен приказни, For The Man Who Has Everything од Алан Мур. Скоро DC Rebirth се занимаваше со овој концепт во Trinity, но таму не функционираше толку добро, освен како заморен фан сервис и мал удар во брадата на Алан Мур. Да, Алан Мур има толку голема брада што има чувства и го боли ако му ја удрат, тотално знам што зборам. Како и да е, планирам да почнам да го читам Injustice 2 наскоро. Ќе мора нешто од овој универзум да ме држи додека играта не излезе за PC.

July 30, 2017

Planet of the Apes на Тим Бартон

Долги години живеев со лошото мислење за Planet of the Apes римејкот на Тим Бартон од 2001. Веројатно зошто растев во фамилија која има изградено култ околу Хестон и оргиналниот филм од 1968, па римејк во кој луѓето на Планетата на Мајмуните имаат иста интелигенција со доминантните шимпанза, тешко доаѓаше до својот дел од домашниот филмски репертоар. Не е дека не сум му давал шанси на римејкот на Бартон, секако дека да, меѓутоа обично било во период кога односот кон франшизата ми бил помлак, па генерално сум бил фокусиран на покилавите моменти. 

А, деновиве главната забава ми ја прават баш мајмуните, и кога веќе ја растурив од гледање новата трилогија решив уште еднаш да го пуштам и овој. Иако не сум со комплетно сменето мислење, сфатив дека и не е толку ужасен како што го памтев. Кога ќе ти снема добар Planet of the Apes за маратонско гледање, не е така страшно ако излабавиш уште два саати со лошата глума на млад Марк Волберг и женски мајмуни што изгледаат како Мајкл Џексон во истата година кога е излезен филмот.


Римејкот, не знам ни дали е правилно што го викаме римејк зошто и онака целата франшиза е базирана на книга, има еден куп проблеми. Страда од сценарио кое понекогаш е сериозно катастрофално, со реплики што предзвикуваат грчеви во стомак и сцени кои те ќорават од што се клише, меѓутоа има крајно кул амбиент, убави сетови, солидни ефекти, костими и воени оклопи за мајмуните кои и денес изгледаат поеднакво импресивно. Тешко е да се обидуваш да го надминеш легендарниот статус на оргиналниот филм, но кога Холивуд е решен на таква модернизација, очигледно ништо не може да застане на патот. Вината е секако и кај Бартон, но ајде да ги разгледаме предизвиците. Следуваат спојлери и за овој и за оргиналниот, секако.

Planet of the Apes од 1968 e преполн со сатира и социјални коментари, критики кон несмасноста на човештвото и има пресврт на крајот кој историјата го памти како еден од најдобрите видени на филм. Астронаути паѓаат на планета населена на интелигенти мајмуни кои живеат во некакво пре-индустриско општество каде што човечкиот род е поробено примитивно животно, немо и го користат за медицински експерименти. Кога мајмуните ќе забележат дека единствениот преживеан астронаут Тејлор (Чарлтон Хестон) има слична интелигенција со нив, сфаќаат дека темелите на кои ја базираат нивната историја, религија и општество се сериозно размрдани.


Големото е откритие на самиот крај е дека Тејлор всушност цело време е на Земјата, но илјадници години во иднината каде што мајмуните еволуирале и превземале контрола. Оргиналниот филм никогаш не открива како и зошто, со таа проблематика се позанимава новата трилогија која кулминираше со War for the Planet of the Apes. Е, сега во 2001 Бартон треба да направи римејк на ова, но оди во сосема поинаква насока. Повторно астронаут (Марк Волберг), за време на електромагнетна бура, завршува на планета населена од напредни мајмуни кои ги користат луѓето како робови, меѓутоа не е Земјата. 

Волберг е дел од вселенска експедиција на огромен брод кој користи обични мајмуни кои екипажот ги испраќа со мали сонди да истражуваат ствари кои се преопасни за луѓето. Кратко откако Волберг ќе се сруши на планетата, илјадници години од неговата иднина, на истата таа планета паѓа и неговиот брод и екипаж со мајмуни, но не патуваат низ времето, туку стануваат претци на општеството кое ќе го затекне Волберг. Како мајмуните еволурале до степен да создадат општествено уредување и да развијат таков екстремен расизам кон луѓето е еден од деталите кои филмот за жал решава да ги заобиколи или јас пак не успеав да се снајдам во често конфузниот наратив.


Самиот крај повторно се обидува да направи шокантен пресврт. Кога Марк Волберг конечно се враќа на Земјата и се руши со малиот брод во Вашингтон, го затекнува споменикот на Линколн со лицето на најнепријателскиот мајмун од Планетата на Мајмуните при што доаѓаат неколку патроли мајмуни во полициски возила од денешно време да го уапсат. Бартон го оставил крајот ваков со намера да го објаснува во планираното продолжение, но поради катастрофалниот неуспех на филмот, истото е откажано. Планот бил да се оди со приказна во која мајмуните патуваат низ истата електромагнетна бура и ја населуваат Земјата пред луѓето. А, зошто развиле слично општество како нас е уште едно прашање чиј одговор веројатно лежи во мрзливо сценарио.

Но, и покрај ова, си најдов забава, дури и до некаде успевам да ги ценам идеите на Бартон. Реализацијата не е најдобра, меѓутоа е храбро отстапување со цел да не се гази комплетно по оргиналниот филм. Идеите се помлаки исто така, но некои изведби на актерската екипа, особено оние во мајмунски костими, го прават Planet of the Apes римејкот сосема поднослив. Тејд е одличен негативец, мислам дека само на Коба од новата трилогија успева да ми се доближи со бруталноста и суровоста. Можеби Тејд нема издржани мотиви, барем филмот не успева да ги пренесе, но негвоиот начин на делување е комплетно функционален во контекстот и милитантното општество во кое опстојуваат овие мајмуни. 

Сега до некаде и жалам што ова нема дочекано втор дел. Не само што има толку лошо поминато, туку ја има и смрзнато франшизата цели десет години. Не дека многу сакам да видам како мајмуните ја превземале Земјата и возат американски полициски коли, ама еве веќе два дена не можам да ги извадам од глава концептите на Бартон и потенцијалот за некаква трилогија или што и да бил планот.

Види такоѓе: