Какво наивно дете сум бил пред десет години додека сум го чекал Cloverfield. Читам што сум пишувал тогаш за филмот и ми доаѓа да си се погалам по глава. Колку нештата биле поедноставни за дваесетгодишниот Бојан. Од 'експертската' анализа спакувана во десет трапаво начкртани точки, лесно може да се види дека најголем терет во секојдневието му било тоа што холивудската машинерија не му го испорачала филмот што сакал да го гледа. А, очигледно според нескриената милитантна опсесија со Годзила, не ни сакал да прифати дека различното може да биде добро.
Десет години покасно, решив пак го гледав Cloverfield. Сум поминал години со негативни чувства за супер забавен филм поради моите глупави лимитирани видици. Еден аплауз за мене. Во меѓувреме Cloverfield прерасна во антологиски серијал со уште две продолженија, ама тоа како Bad Robot продукцијата на Џ.Џ. Абрамс откупува сценарија и мали филмови среде продукција и им лепи дополнителни сцени за да ги врзе во заеднички континуитет, нека биде тема за некој друг ден. Сега само ќе се вратам малку наназад за да си ги преиспитам недоволно
промислените аргументи од 2008 со кои сум го отпишал првиот филм.
Тоа што не сум имал капацитет да разберам дека нуди поинаков пристап кон жанрот, не го прави Cloverfield лош. Тажно е што сум мислел дека тој стил на снимање е ексклузивен за The Blair Witch Project. Секако, има oдредени поситни проблеми, меѓутоа се занемарливи кога доволно ќе се внесеш и не очекуваш јапонски каиџу филм со суптилни социјални забелешки. Овој пат успеа да мe држи закачен до самиот крај. Гледам дека ми пречело тоа што наместо филм за чудовиште имало луѓе што бегаат низ рушевини за да се спасат од тоа истото чудовиште. Како па Годзила да е емотивна драма од перспектива на џиновски чудовишта кои се обидуваат да си го најдат своето место во големиот град...
Cloverfield извонредно функционира и без научниците во бели мантили стрпани во некоја подземна лабораторија или семејството на главниот лик кој во слични вакви филмови е задолжителен дел од армијата што пола од времето залудно пука во чудовиштето. Овде се заобиколени сите такви стандардни елементи, кои очигледно толку многу ми недостигале. Фокусот е на мала група обични луѓе кои се затекнати среде пустошењето на Менхетен и настаните ги раскажува преку камерата која ја имаат со нив.
Веројатно со идеја да си го одбранам името на блогот, во оргиналниот пост сум успеал да се насерам и врз техничкиот опсег на камерата, без да размислам дека филмот трае само саат и пол, толку колку што се и 'најдените снимки'. За да бидам уште повеќе изненаден, ликот зад камерата кој практично служи како наратор за поголемиот дел од филмот, е Т.Џ. Милер во неговата најпрва улога, кого подоцна прописно го запознав во Silicon Valley и Deadpool. Но, за самата камера всушност задолжен е Мет Ривс на кој Cloverfield му е тазе режисерски ангажман. Лани го сними War for the Planet of the Apes, филм кој ми е меѓу омилените од годината.
Мило ми е што си го изедов првиот пост за Cloverfield, макар и после десет години. Тие ми се некако највкусни. Ете, прифатив и друг тип на монструм покрај јапонците во гумен костим од изнервиран диносаурус. Можам и понатаму да му ги чепкам мааните на филмот, ама толку ми беше забавен што мислам дека нема потреба. Комплетно си ја исполнува намената. Точно е, понекогаш се случуваат некои работи со намера да се појача тензијата, пример кога чудовиштето ќе го грабне хеликоптерот во кој баш тогаш се наоѓаат главните ликови, ама океј. Барем не можам пак да се фатам за изгледот и името на Кловер. Да, така сега го викаме чудовиштето нагалено, ние што сме од Cloverfield фан клубот.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment